Published on October 27, 2021
Peter Hamans, freelance journalist en auteur
Op 12 mei 2015 maakten Kitty en Hans Dieperink gezamenlijk een einde aan hun leven. De beide tachtigers wilden de lichamelijke en mentale aftakeling voor zijn en namen afscheid van geliefden toen ze nog afscheid kónden nemen. Vastberaden en eensgezind kozen ze dag en uur. Hun kinderen waren op de hoogte. De methode van levensbeëindiging was onorthodox maar ze werkte.
In het boek ‘Samen waardig sterven – het voltooide leven van mijn ouders’ beschrijft zoon Guido op integere wijze de lange en vaak emotionele weg die zijn ouders samen met hun drie zoons zijn gegaan om hun doel te bereiken, namelijk na een lang en gelukkig leven elkaar niet loslaten maar samen over de drempel van leven en dood stappen, daarbij de regie volledig in eigen hand houdend. En, vooral niet te vergeten, in de aanloop hiernaartoe de dialoog met hun kinderen over voltooid leven en de definitieve consequenties die je hieraan verbindt voortdurend voeren. Dieperinks boek komt als welkome aanvulling op de weer oplaaiende maatschappelijke discussie over voltooid leven en de zelfgekozen dood (zie Coöperatie Laatste Wil, zie Middel X, zie Wim van Dijk) en is een warm pleidooi voor het zelfbeschikkingsrecht.
Kitty Dieperink werkte als stervensbegeleider in een hospice waar een onwaardig beleefd sterven geregeld haar pad kruiste. De daar opgedane ervaringen bepaalden mede haar keuze om zelf uit het leven te stappen. In het geval van Kitty en haar man was (nog) geen sprake van een uitzichtloos en ondraaglijk lijden maar de toenemende lichamelijke en mentale klachten schetsten voor beiden een doemscenario dat ze absoluut de pas wilden afsnijden door de regie in eigen hand te houden. Het echtpaar wilde een waardig einde van een waardig geleefd en beleefd bestaan.
Guido Dieperink heeft met ‘Samen waardig sterven’ een sober maar prachtig eerbetoon aan zijn ouders geschreven dat hij niet vergeet te plaatsen in het licht van recente ontwikkelingen op het gebied van voltooid leven en sterven. Wat na lezing beklijft is vooral respect voor deze twee bejaarde mensen die de dialoog met hun kinderen bleven voeren onder het motto ‘Als je niet op tijd bent, ben je te laat’. Het feit dat hun kinderen hun keuze uiteindelijk accepteerden en vooral respecteerden, sterkte Kitty en Hans Dieperink in hun overtuiging om het leven, dat ze als voltooid beschouwden, te beëindigen. Alle aspecten van hun zelfgekozen levenseinde bespraken ze met hun zoons. “Ze hebben ons alle drie altijd met respect voor anderen en de omgeving opgevoed. Dat respect verdienen ze minimaal terug’, aldus de auteur.
Het boek is bij vlagen ontroerend. De tranen komen bij Guido als hij samen met een van zijn broers op 12 mei 2015 als eerste de ouderlijke woning binnengaat om zijn ouders te vinden. ‘Ze hebben gekregen wat ze graag wilden. En dan nog samen ook, ze boffen maar. De brok blokkeert mijn keel wanneer we de kamerdeur openen. Daarachter is het stil. Wat we zien, getuigt van een vredig en waardig einde. Er komt rust over ons, en zelfs een gevoel van blijdschap. Goed gedaan.’
Reactie plaatsen
Reacties